Ludzka bezmyślność – raz jeszcze o wyuczonej agresji

Dzisiaj na spacerze spotkaliśmy panią z yorkiem na smyczy. Przytrzymałam Kumpla, bo takie maluchy zwykle się go boją. Yorczek spokojnie szedł w naszym kierunku. Powiedziałam więc, że do mojego psa można śmiało podchodzić, bo to wcielona łagodność. Pani chyba dopiero w tej chwili nas zauważyła, szarpnięciem przyciągnęła do siebie yorka. Żal było patrzeć jak psina za wszelką cenę stara się utrzymać równowagę. Pani histerycznym tonem oznajmiła: „ale to moja jest awanturnica”. Jak tylko yorczek został dociągnięty do jej nóg – zaczął przeraźliwie szczekać.

Ręce opadają…

Pani sama ładuje swojego psa w problemy i jeszcze na niego zwala całą winę. Jak taki pies ma być normalny?

Na drugim spacerze naprzeciwko nas szedł pan z młodym owczarkiem niemieckim na smyczy. Kiedy nas zobaczył, ściągnął smycz, zatrzymał się i stał tak z psem na krótkiej smyczy. Kumpel chciał podejść się przywitać, ale ja już wiedziałam, co będzie, więc dobiegłam do niego i przytrzymałam. Kiedy mijaliśmy ich (Kumpel grzecznie szedł machając ogonem i wyciągając uśmiechnięty pysk do drugiego psa), tamten – oczywiście – zaczął szczekać, na co pan – oczywiście – zaczął szarpać smyczą i krzyczeć, że pies ma się uspokoić.

Na moim osiedlu mieszka miła sunia w typie owczarka niemieckiego. Ze 2 lata temu widziałam w jaki sposób opiekunowie starają się ją odzwyczaić szczekania na mijanych ludzi: skracanie smyczy, szarpanie, krzyk. Psina była przerażona i kompletnie zdezorientowana. Przy którymś z kolei spotkaniu kiedy akurat szłam bez dzieci, zatrzymałam się, powiedziałam, że zawodowo zajmuję się psami i czy mogę zająć pani chwilę. Wyjaśniłam co i jak: że nie tędy droga i co ma robić żeby było lepiej. Pani wysłuchała mnie z dużym zainteresowaniem, podziękowała i poszła. Niestety nie zastosowała moich rad. Mają przemiłą sukę. Szczeka bardzo rzadko, ale na widok przechodniów spina się i widać przerażenie w całej jej postawie.

Żal mi tych psów. Mają naprawdę ciężkie życie ze swoimi opiekunami. I to my mówimy o sobie, że tacy inteligentni jesteśmy, tylko psy mamy głupie…

Gdybyśmy włożyli połowę tego wysiłku co psy w zrozumienie drugiej strony, nie mielibyśmy żadnych problemów z naszymi podopiecznymi.