Pies to zwierzę, po którym nigdy nie wiadomo czego się spodziewać.

Pies to zwierzę, po którym nigdy nie wiadomo czego się spodziewać – wiele osób powtarza to jak mantrę.

Jak zwykle – mam odmienne zdanie…

Czepiamy się psów, ale może warto najpierw zacząć od siebie? (czytaj: od własnego gatunku).

Dam kilka przykładów z mojego najbliższego otoczenia:

Pan X, lat 40 został pobity do nieprzytomności w centrum miasta (koło południa, więc ulice były pełne). Wiecie dlaczego? Chłopak około 13-14 lat poprosił o pieniądze na wino. Pan X odpowiedział, że chłopak jest chyba trochę za młody na picie alkoholu. Wtedy z bramy wyszło 4 starszych kolegów…

Pan Y (wtedy lat 17), stał sobie na przystanku autobusowym. Nagle pojawiła się gromada kiboli idących na mecz. Pan Y dostał pałą po głowie.

Pan Z był na rewii na lodzie z bratanicą. Po imprezie odwiózł dziewczynkę do domu i wracał do domu tramwajem. W pewnej chwili podeszło do niego kilku facetów i poprosiło o portfel. Pan Z wyjął portfel i kiedy go podawał, dostał kastetem w nos. Złamanie. Nikt w tramwaju nie zareagował…

Czy któryś z opisanych tu Panów prowokował? Zrobił coś nie tak? Moim zdaniem nie…

Bardziej błahe przykłady z życia każdego chyba człowieka: lubimy kogoś i ufamy mu. Nagle dowiadujemy się, że nas obgaduje za plecami. Inny nas oszuka, nie odda pożyczonych pieniędzy. Może jeszcze umowy z małym druczkiem na dole… Powiecie, że tutaj nie ma uszkodzenia ciała. A jak pies podejdzie i kogoś powącha, to jest?

Wspomnieć należy jeszcze żony i dzieci maltretowane przez męża/ojca. Pedofilia? Najczęściej dokonywana przez ojca, wujka, dziadka, przyjaciela rodziny. Gwałty?

Też raczej nie są sprowokowane przez ofiary. Rabunki i pobicia? To samo. Nikt ich przecież nie zapowiada. Moim zdaniem, to po ludziach nie wiadomo czego się spodziewać!

Absolutnie nie wierzę w psią agresję „bez powodu”. Powodem może być choroba typu guz mózgu lub okaleczenie psychiczne psa wynikające z braku socjalizacji i/lub złego traktowania. Ewentualnie prowokacja: gdyby ktoś mnie zaatakował, Kumpel pewnie by mnie bronił, ale prawdę mówiąc, nie miałabym mu tego za złe! Mogę sobie jeszcze wyobrazić sytuację, że pies atakuje włamywacza.

Czasem możemy przeczytać, że pies zagryzł dziecko „bez powodu”. Nie wierzę w to „bez powodu”. Albo dziecko mu dokuczało (być może nie tego dnia, ale wielokrotnie wcześniej, albo też inne dzieci mu dokuczały), albo był trzymany na łańcuchu (o tym już kiedyś pisałam). Pewnie można wymyślić też inne sytuacje, ale powód pogryzienia jest zawsze. Oczywiście można powiedzieć: „no właśnie! Przecież nie wiem jaką pies miał przeszłość, a więc nie wiem czego się mogę po nim spodziewać!” Otóż, wystarczy psa nie zaczepiać. Nie znasz psa – nie podchodź do niego! Nie pozwalaj dziecku głaskać nieznajomych psów, czy podchodzić do tych trzymanych na łańcuchu. To w 99% wystarczy. Gorzej z ludźmi. Nie wystarczy nie zaczepiać kieszonkowca czy gwałciciela…

Można powiedzieć, że jak już taki skrzywdzony przez los pies zaatakuje, to człowiek nie ma się jak obronić. A drobna kobieta przed zbirem ma się jak obronić? Wychowanie psa na dobrego, psiego obywatela, zwierzę łagodne i przyjazne nie jest trudne. Trzymanie ich na smyczach przyniesie efekt odwrotny do zamierzonego – przez takie traktowanie psy będą coraz bardziej, a nie coraz mniej agresywne.

Dodam jeszcze, że psy zdrowe psychicznie zwykle unikają agresji za wszelką cenę. Nawet w sytuacjach, kiedy można by było spodziewać się ataku z ich strony… Od wielu osób słyszałam, że ich pies radośnie przywitałby złodzieja…

Z mojej historii: kiedy miałam jakieś 14 lat, byłam z mamą, siostrą i naszą suką Karą (mieszaniec boksera) na wakacjach. Mieszkałyśmy w domku letniskowym. Któregoś wieczoru (my już byłyśmy w łóżkach), mama gdzieś na chwilę wyszła. Wtedy do naszego domku wtoczył się kompletnie pijany facet. Kara ruszyła w jego stronę warcząc i szczekając. Koleś był tak pijany, że chyba nawet tego nie zarejestrował…

Kara nic mu nie zrobiła. Byłam przerażona i muszę powiedzieć, że wtedy dużo bym dała żeby suka aktywniej nas broniła…

Dzisiaj na FB zobaczyłam takie ogłoszenie (przeczytajcie, proszę):

"Azy historia taka.... Aza (432) trafiła do schroniska 27 grudnia 2013 roku. Załączone zdjęcia zostaly zrobione podczas przyjęcia do schroniska. To ostatnie zdjęcia spokojnej, w miarę spokojnej, "wyluzowanej" Azy... Po przyjęciu do schroniska, po dokonaniu formalności w gabinecie, Aza trafiła do zimnego, betonowego boksu i zniknęła dla świata... Sunia stała się niewidoczną z zewnątrz, zwiniętą w kłębuszek kulką, niewychodzącą z budy, pełną strachu i przerażenia. Historia Azy jest taka jakich wiele : drzewo, drut, boks, inne psy, strach, głód..... Jednak w naszej kilkuletniej praktyce w wolontariacie - rzadko widzieliśmy psy, które reagują na takie pasmo nieszczęść takim wycofaniem jak Aza. Tą łagodna, przemiłą sunię w typie owczarka niemieckiego, trzy miesiące temu w jednym z łodzkich parków znaleźli mlodzi ludzie. Aza była przywiązana do drzewa drutem. Tak prawdopodobnie zakończył się spacer ufnej, niczego nie podejrzewającej suni, która wyszła ze swymi "opiekunami" z domu. Spacer bez powrotu.... Trudno sobie wyobrazić co czuje zwierzę, które wychodzi na spacer, potem przywiązywane jest do drzewa... Taki żart? Może zabawa w chowanego? Ale na pewno przekonanie, że wszystko dobrze się skończy, że będzie wspólny powrot do domu. Że "to" tylko na chwilę.... Ale z czasem okazuje się, że to nie żart, to nie zabawa. Pojawia się niepokój, strach, głód, potem ból, bo drut coraz bardziej uwiera.... I pytanie: dlaczego? za co? To było pierwsze porzucenie Azy. Jednak nie ostatnie. Znalazcy dali Azie nadzieję na zamieszkanie w ich domu. Jednak ta historia nie kończy się szczęśliwie. Na skutek przeżytej traumy, Aza pozostawiona sama w domu bardzo tęskniła i wyła. Nie mogła niestety pozostać u znalazców, którzy przyprowadzili ją do schroniska. Psinka jest delikatna i kontaktowa, akceptuje inne psy, dla ludzi jest przeurocza. Nie ukrywamy, że silna trauma podwójnego porzucenia w krótkim czasie odbiła się na jej delikatnej psychice, ale lęk separacyjny to naturalna reakcja, którą da się zwalczyć i wyeliminować. Ale nie w schronisku.... Tu, pośród zapachu i gwaru przerażenia, który unosi się w powietrzu, Aza nie ma szans zwalczyć swoje stany lękowe. Buda jest jej kryjówką. Ale w tej kryjówce nie sposób skryc się przed stresem, zimnem... Psy w takim stanie psychicznym jak Aza nie przeżywają w schroniskach długo. Oby jej się to nie przytrafiło... Aza - za młoda by umierać, za stara by zwrócić na siebie czyjąś uwagę i zasłużyć na kolejną szansę.... A moze jednak jest szansa? Czy ktoś dostrzeże niewidzialną Azę? W domu, u boku cierpliwych opiekunów, którzy zechcą poświecić jej trochę czasu, wyprowadzić ze stresu, wzmocnić poczucie bezpieczeństwa, pokazać, że ma swoje miejsce i swoich ludzi, którzy jej nie opuszczą i na których może pewnie i ufnie czekać - na pewno przezwycięży swój stres i stanie się wspaniałą, kochającą towarzyszką.... Wskazana byłaby też lecznicza obecność drugiego psa, który złagodzi skutki lęku separacyjnego. Sunia bardzo pilnie potrzebuje mądrego domu. Dla niej to "być albo nie być"..... ______________ Więcej informacji o suni chętnie udzielą: Kasia 503 652 679 i Ania 505 105 026"

Czy to naprawdę po psach nie wiadomo czego się spodziewać???

Nie wiem ile osób zawiodło się na swoich psach, ale z pewnością tysiące psów zawiodło się na ludziach, o czym dobitnie świadczą przepełnione schroniska...

_________________________________________________________________
www.szkolabaron.pl