Po co ludziom psy? Pies w mieszkaniu się męczy

Chciałam Wam jeszcze zacytować wypowiedź, którą przeczytałam na jednym z for internetowych:

„Ja nie do końca rozumiem dlaczego ludzie męczą zwierzęta trzymając je w mieszkaniach w blokach. Potrzebne są im pewnie do wypasu owiec lub do polowania na zające, może po coś jeszcze? Oprócz tych przypadków, to kto mi powie, że pies, który od tysięcy lat biegał po kilka czy kilkadziesiąt kilometrów dziennie, jest szczęśliwy na łańcuchu lub w kawalerce. Tu wyprowadzanie nawet na godzinę dziennie nic nie da. Pies nie znając innego życia, może nie będzie wył do księżyca, ale jakie to życie? Dziecko wychowane w więzieniu, też nie wie, że mogłoby być szczęśliwsze, ale mimo to odbieramy je rodzicom oprawcom, co zamykają swoje pociechy w komórkach. 

Za głupi jestem aby to ogarnąć i dlatego chyba tylko ja denerwuję się na zasrane trawniki, chodniki, windy i schody w blokach, zasrane całe miasta, skaczących na mnie "on nie gryzie", albo ujadających "cicho! co tak szczekasz na pana?".”

Na forum weszłam przypadkiem i wcale nie zamierzam się na nie zapisywać ani z nikim polemizować. Pomyślałam jednak, że pan piszący te słowa nie jest jedyną osobą, która ma takie zdanie. Dlatego też pozwoliłam sobie tutaj zacytować jego wypowiedź i skomentować ją.

O tym, że pies mieszkający w bloku nie musi się męczyć – pisałam poprzednio.

„Potrzebne są im pewnie do wypasu owiec lub do polowania na zające, może po coś jeszcze?”

Oczywiście, że do czegoś jeszcze! W dzisiejszych czasach jest już bardzo niewiele hodowlanych linii pracujących. Dawniej wiele ras hodowano do pracy (zaganianie owiec, polowanie, stróżowanie itp.) Dzisiaj większość ras została przekształcona w „psy rodzinne”, o mniejszych mówi się, że „do towarzystwa”. Są to psy, które umilają nam życie – cieszą się, kiedy wracamy do domu, chętnie się z nami pobawią, pozwolą się pogłaskać. Posiadanie psa daje wymierne efekty zdrowotne: dzieci wychowane z psem rzadziej mają alergie, głaskanie psa obniża ciśnienie i obniża poziom stresu. Konieczność spacerów bez względu na pogodę poprawia kondycję, daje relaks (jeżeli oczywiści pracowaliśmy z psem i nie mamy z nim kłopotów). W trakcie spacerów dotleniamy się.

Pies w domu gdzie są dzieci, tworzy wspaniałe okoliczności wychowawcze. Mając psa, każdego dnia uczymy dziecka empatii, odpowiedzialności, wyczucia, delikatności, myślenia o innych (oczywiście, jeżeli sami właściwie się zachowujemy, bo uczymy przede wszystkim przykładem).

„Oprócz tych przypadków, to kto mi powie, że pies, który od tysięcy lat biegał po kilka czy kilkadziesiąt kilometrów dziennie, jest szczęśliwy na łańcuchu lub w kawalerce.”

Cóż… kiepski argument. Ludzie przez tysiące lat też prowadzili koczowniczy tryb życia i też wędrowali w poszukiwaniu pożywienia, chodzili na polowania itp. Tak się składa, że udomowienie psa przypada na moment, kiedy ludzie zaczęli prowadzić osiadły tryb życia, zajęli się rolnictwem, później hodowlą. Pies pracował z nimi. Razem zmienialiśmy się. Mamy wspólną, podobną historię. My też kiedyś, przez tysiące lat, ruszaliśmy się znacznie więcej niż teraz. Czy w takim razie cierpimy, mieszkając w kawalerce? Czy ktoś nas zmusza do gnicia przed telewizorem, grami komputerowymi czy szperania godzinami w Internecie? Nie. Wiemy jednak, że dla zdrowia potrzebujemy ruchu. Chodzimy więc na spacery (z psami), biegamy po parku, jeździmy rowerem, chodzimy na siłownię czy aerobik. Nasze życie przez tysiąc lat uległo zmianie, podobnie jak życie naszych towarzyszy – psów. Zmienialiśmy się razem. Dzisiaj prowadzimy nie tylko osiadły, ale wręcz siedzący tryb życia. Dla zdrowia fizycznego i psychicznego potrzebujemy ruchu. Tak samo jak nasze psy. Możemy razem żyć w kawalerce. Pod warunkiem, że się ruszamy.

„Tu wyprowadzanie nawet na godzinę dziennie nic nie da.”

W pełni się zgadzam! Godzinna przechadzka na smyczy to za mało! Pisałam o tym na początku.

„Za głupi jestem aby to ogarnąć i dlatego chyba tylko ja denerwuję się na zasrane trawniki, chodniki, windy i schody w blokach, zasrane całe miasta, skaczących na mnie "on nie gryzie", albo ujadających "cicho! co tak szczekasz na pana?".”

Trudno się nie zgodzić…

Opiekunowie psów powinni sprzątać po swoich pupilach. Zwłaszcza w windach i na klatkach schodowych czy chodnikach.

Szkoda tylko, że ostatnimi czasy mówi się tylko o tych wstrętnych srających psach…

Jakoś nie słyszę głosów sprzeciwu pod adresem lumpów sikających po bramach i rozbijających butelki gdzie popadnie (osobiście sto razy wolę żeby moje dziecko przewróciło się na kupę niż na rozbite szkło!), na wrzaski po nocach, ludzi srających w parkach (psy rzadko wycierają sobie tyłek chusteczkami, więc dokładnie widać ilu ludzi po sobie nie sprząta, a uwierzcie, że jest tego sporo, zwłaszcza po imprezach np. z okazji dnia dziecka, które odbywają się w parkach), zaśmieconych lasach, w których ludzie robią sobie nielegalne wysypiska śmieci. Dodajmy, że wystarczą 2 deszcze i po kupie nie ma śladu, a puszki i kubeczki będą zalegać na ziemi przez setki lat…

Zgadzam się, że ludzie powinni panować nad swoimi psami i zainwestować czas w szkolenie.

Nota bene, szkolenie przydałoby się nie tylko psom, ale i wielu ludziom. Zwłaszcza z tzw. kultury osobistej i tolerancji…