Cykor, czyli za błędy się płaci

Jakiś czas temu spotkałam się z siostrą. Poszłyśmy razem z dziećmi i Kumplem do niej. Mieszka na 10tym piętrze. Oczywiście chciałyśmy pojechać windą. Moi chłopcy akurat się kłócili, ja byłam zła, syn siostry głodny. Ogólnie napięta atmosfera. Widziałam, że Kumpel nie ma ochoty wsiąść do windy, ale – niestety – zbagatelizowałam to. No i teraz mam za swoje. Wstyd się przyznać, bo przecież wiedziałam co z tego będzie…

No to jest: dzisiaj pojechałam do siostry z Kumplem. Robił wszystko, żeby nie zbliżyć się do windy, a kiedy otworzyłam drzwi – uciekł na schody. Tak więc weszliśmy na dziesiąte piętro schodami. Na każdym piętrze podchodziliśmy coraz bliżej windy i Kumpel dostawał smakołyk. Kiedy schodziliśmy po wizycie – robiliśmy tak samo. Na parterze udało mi się nawet lekko otworzyć drzwi. Kumpel podszedł i złapał samkołyk, a następnie zwiał do drzwi.

Sama nie wiem, czy będę nad tym pracować, bo z jednej strony chciałabym żeby nie bał się windy, ale z drugiej – chodzenie po schodach przy zwyrodnieniu stawów, nie jest wskazane. U mnie na osiedlu nie ma wind – bloki są 4-piętrowe, więc za każdym razem do oswajajnia windy musiałabym gdzieś jeździć…

Wstyd się przyznawać, do własnej głupoty, ale… piszę to jako ilustrację: jeżeli pies się czegoś obawia, to łatwiej jest od razu go do czegoś powoli przyzwyczajać, niż na siłę ładować w trudną sytuację. Gdybym za pierwszym razem odpuściła wjechanie windą i wtedy wykonała tę samą pracę, co dzisiaj, to być może dzisiaj dokończyłabym dzieła i następnym razem już bez problemu Kumpel by wsiadł do windy. A tak – przez własną głupotę – czeka mnie wiele pracy żeby odpracować błąd L