dlaczego psy inaczej traktują facetów

U mnie w domu rodzinnym zawsze było tak, że o psy dbała przede wszystkim moja mama: dawała im jeść, wychodziła na spacery, szkoliła. Tata wychodził razem z nią tylko na ostatni spacer. Mimo tego, wszystkie nasze kolejne psy bardziej słuchały ojca. Kiedy mama wołała psa, który był czymś tak zaabsorbowany, że nie wracał, prosiła mojego tatę o pomoc. Wystarczyło, że ojciec raz gwizdnął i pies po chwili był przy nim. Straszna niesprawiedliwość, prawda? Tyle trudu mamy na marne? Co mój ojciec miał w sobie takiego?

Dowiedziałam się tego w trakcie kursów: po prostu był facetem…

Psy doskonale wiedzą, z kim mają do czynienia. Płeć też ma przecież swój zapach. Poza tym, mężczyźni są zwykle więksi, mówią niższym głosem, inaczej się poruszają, no i – o czym była już mowa – są spokojniejsi, mniej się przejmują, a więc można powiedzieć, że są bardziej pewni siebie (z punktu widzenia psa). Sprawiają wrażenie, że panują nad sytuacją, swoim spokojem dają psu wsparcie. Coś w rodzaju: „nie ma się co przejmować tamtym psem, jestem tutaj. Nie ma powodu do obaw, luzik”.

Zdarzają się oczywiście wyjątki. Byłam na konsultacjach w kilku domach, gdzie było odwrotnie: pies zdecydowanie bardziej słuchał kobiety. Są to jednak wyjątki potwierdzające regułę.

U mnie na przykład już drugi pies bardziej słucha mnie, niż mojego męża. Jeden i drugi

okazywał/okazuje mężowi respekt, ale moje przywołanie jest skuteczniejsze.

W naszym przypadku, mam pomysł na rozwiązanie zagadki, ale wcale nie jestem pewna czy jest prawdziwe. Słyszałam kiedyś, że pies doskonale pamięta, kto wyprowadził go ze schroniska. Ta osoba staje się dla niego najważniejsza. Po Barona pojechałam bez męża. Kumpla przywiozła nam wprawdzie do domu Pani z Fundacji, ale Kumpel mnie poznał – wcześniej jeździłam do ośrodka i zabierałam go na spacery. Czy dobrze kombinuję? Nie wiem. Na zachowanie Kumpla, (u którego wyraźniej niż u Barona widać, że to ja jestem dla Niego najważniejsza) może mieć też wpływ to, że to ja jestem w domu „żandarmem”. Zwykle to ja mówię reszcie rodziny, że wychodzimy, że pora wstawać, że obiad na stole itd. Dodatkowo, mój mąż do tej pory pracował poza Łodzią i bywał w domu tylko w weekendy. Zobaczymy, może za jakiś czas sytuacja się zmieni. Zobaczymy.

Jeszcze jedna rzecz. Jak wiadomo: każdy kij ma dwa końce. Jeśli pies miał braki w socjalizacji, to częściej boi się mężczyzn, niż kobiet. Dlaczego? Z tych samych powodów, o których pisałam wyżej. Facet, to facet.

Nie jest prawdą, że jeśli pies boi się mężczyzn, to na pewno jakiś chłop go bił. Możliwe jest oczywiście, że ma za sobą trudne przeżycia z udziałem jakiegoś faceta. Równie dobrze może być jednak tak, że w najważniejszym okresie życia nie poznał żadnego mężczyzny, albo, że ogólnie miał bardzo ograniczone kontakty z ludźmi.