dobra hodowla to podstawa

Pierwsze tygodnie życia są najważniejszym momentem psiego życia – kształtują szczeniaka.

Jeżeli hodowca właściwie przeprowadzi socjalizację, a osoba kupująca psa dokończy dzieła i odpowiednio zadba o szczeniaka – młody wyrośnie na pewnego siebie, stabilnego emocjonalnie psa. Będzie on odporny psychicznie, co oznacza, że późniejsze, nawet trudne przeżycia, nie wpłyną na niego negatywnie (lub wpłyną w niewielkim stopniu lub na krótki okres czasu).

Jeśli natomiast szczenię będzie żyło w klatce ustawionej w stodole przez pierwsze 4 miesiące życia, to praktycznie nie ma szans na to, żeby było w stanie czuć się bezpiecznie w mieście.

Im młodszy pies, tym większy wpływ będą miały na niego wszystkie zdarzenia.

Załóżmy, że Azor jest psem, który wyrósł w świetnej hodowli. Później trafił do odpowiedzialnego opiekuna, który właściwie zadbał o socjalizację. Pech chce, że Azor zostaje potrącony przez samochód/ dostaje porządnego kopniaka od pijanego mężczyzny / zostaje trafiony kamieniem wystrzelonym z procy itp.

Jeżeli zdarzenie to będzie miało miejsce np. w 10 tygodniu życia, to:

- jeśli od razu opiekun zajmie się sprawą – ma szansę wyprowadzić psa z problemu,

- jeśli zamiast przepracować problem, będzie się nad psem tylko rozczulał – Azor do końca życia będzie się borykał z problemem (trudno przewidzieć jak to się będzie objawiało. Może np. uciekać w popłochu na widok samochodu / będzie bał się nieznajomych ludzi lub mężczyzn, albo – jeśli był kopnięty po zmroku – może nie chcieć wychodzić na wieczorne spacery / może nie chcieć chodzić w miejsce, w którym został trafiony kamieniem, może być ogólnie niespokojny, może nie chcieć wychodzić z domu itp.)

Jeżeli zdarzenie to będzie miało miejsce, kiedy Azor będzie miał np. 8 lat, to prawdopodobnie przez kilka dni będzie dochodził do siebie, ale później wszystko wróci do normy.

Dlaczego tak się dzieje?

Pies na początku życia uczy się jaki jest świat: bezpieczny, czy wrogi; czy ludzie/inne psy/samochody itp. stanowią zagrożenie; czy różne dźwięki zapowiadają kłopoty itd.

Ważna rzecz: pies uczy się świata do około 12 tygodnia życia. Jeśli czegoś nie poznał do tego czasu – będzie się tego z dużym prawdopodobieństwem bał.

Na początku życia wszystko, co dobre lub neutralne – zapamiętywane jest jako bezpieczne. Można powiedzieć, że na początku życia, szczeniak jest otwarty na świat i wszystko bierze za dobrą monetę. Im jest starszy – tym robi się ostrożniejszy. Na początku wygrywa ciekawość, później – obawa przed nieznanym. U ludzi jest podobnie J

Dlatego właśnie tak ważne jest skąd bierzemy szczeniaka.

Z mojego punktu widzenia, naprawdę mało istotne jest to, czy pies ma rodowód (niestety jest masa psów czystej krwi, nieodwracalnie spaczonych przez nieodpowiedzialnych hodowców, dla których liczy się tylko wygląd. Wiem co mówię – sporo miałam rodowodowych pacjentów…) Dla mnie, hodowca jest dobry, jeśli zapewni psu odpowiednią opiekę i właściwą socjalizację.

Tak jak już kiedyś pisałam: nigdy nie powinniśmy kupować psa, jeżeli nie widzieliśmy w jakich warunkach żył przez pierwsze tygodnie życia. Tym bardziej, nie powinniśmy kupować psa z hodowli „klatkowej”. Nie tylko dlatego, że ładujemy się w psa problemowego, ale przede wszystkim dlatego, żeby nie popierać złego traktowania szczeniąt. Jeśli hodowca „klatkowy” nie sprzeda przez rok żadnego szczeniaka – zamknie hodowlę i nie będzie „produkował” kolejnych psów skazanych na życie w ciągłym strachu, albo też zacznie właściwie dbać o szczenięta.

Następnym razem napiszę kilka przykładów – jak hodowla wpływa na konkretne zachowania psa.

Dodam jeszcze, że często psy wzięte ze schroniska, okazują się „lepsze psychicznie”, jeśli tak się mogę wyrazić, od psów z tzw. „dobrych hodowli”, co to mają championów wystawowych…