kwarantanna poszczepienna a socjalizacja

Kwarantanna poszczepienna niestety stoi w konflikcie z socjalizacją.

W początkowym okresie życia bardzo ważne jest żeby szczeniak poznał świat. Jeśli do 10-12 tygodnia pozna inne zwierzęta, różnych ludzi i miejsca, oswoi się z rozmaitymi dźwiękami – w przyszłości będzie zrównoważonym, pewnym siebie psem, odpornym (w znacznym stopniu) na wszelkiego rodzaju fobie.

Problem polega na tym, że na najważniejszy okres rozwoju psychicznego przypada kwarantanna poszczepienna. Lekarze weterynarii radzą, żeby do jej zakończenia, szczeniak nie wychodził z domu, bo może zarazić się którąś z groźnych chorób i przedwcześnie zakończyć swój żywot.

Tyle tylko, że żeby w 100% zabezpieczyć szczeniaka przed zarazkami, wracając do domu powinniśmy odkażać buty w gaszonym wapnie… Bo na butach też możemy przecież coś przynieść…

Tak więc, po rozmowie ze mną, ludzie mają mętlik w głowie: jeden specjalista radzi żeby pokazywać szczeniakowi świat, a drugi – żeby nie wychodził z mieszkania.

Rzeczywiście, to trudny dylemat. Co ważniejsze: zdrowie fizyczne, czy psychiczne? Jak to pogodzić?

Na początek napiszę, że kiedy byłam dzieckiem, nasza suka miała młode: 7 szczeniaków. Wszystkie wychodziły na spacery razem z matką (do parku, do którego przychodziły wszystkie psy z osiedla) od mniej więcej 5 tygodnia. Nie zachorował ani jeden. Oczywiście, nie jest to dowodem na to, że żaden szczeniak niczego nie złapie. Dowodzi jednak tego, że zabranie szczeniaka na dwór nie jest równoznaczne ze skazaniem go na pewną śmierć.

Gdyby ktoś mi kazał wybierać między zdrowiem psychicznym a fizycznym (wliczając w to ryzyko śmierci), wybrałabym to pierwsze. Zarówno dla siebie, jak i dla moich dzieci czy psów. Dlaczego? Bo życie w ciągłym lęku i stresie wydaje mi się przerażające. Gdyby każde wyjście z domu (dożywotnio) miało być dla mnie traumą, to chyba wolałabym nie żyć.

Na szczęście ze szczeniakiem wybór nie jest aż tak tragiczny: wyjście z domu nie oznacza, że szczeniak się czymś zarazi – o tym warto pamiętać i nie panikować.

Żeby zmniejszyć ryzyko zachorowania, można zabierać psa w miejsca, gdzie nie ma (lub jest niewiele) innych psów. Może to być ogród znajomych, las na obrzeżach miasta (ryzyko wścieklizny, wiem), parking pod hipermarketem, mieszkanie sąsiada, wulkanizator, dentysta (jeśli się zgodzi) i każde inne miejsce jakie nam przyjdzie do głowy. Generalnie rzecz biorąc, ludzie lubią szczeniaki i wiele miejsc, do których psom wchodzić nie wolno, stanie otworem przed naszym słodkim maluszkiem. Jeśli piesek jest lekki – można go zabierać na spacer na rękach. Tak też widzi i słyszy. Tak też poznaje świat i uczy się go.

Jeśli chcemy mieć fajnego, zrównoważonego psa, to należy zadbać przede wszystkim o jego socjalizację. W życiu psa nie ma nic ważniejszego. No, może nie liczyć przeżyć z pierwszych tygodni życia – tych, które spędził z matką i rodzeństwem u hodowcy.

Ale o tym – następnym razem J