a miało być tak pięknie...

08.09.2013

Poranny spacer z Kumplem i Adaśkiem (starszym synem) był cudny. Słoneczko świeciło, pięknie dokoła. Nic, tylko iść przed siebie J Kumpel wąchał i wąchał, nawąchać się nie mógł, a jak na chwilę przystawał – odwracał się ku nam i uśmiechał najpiękniej jak tylko pies uśmiechać się potrafi. Po godzince wróciliśmy do domu. Pies zziajany jak po maratonie. Jeszcze biedak kondycji nie ma. Mam nadzieję, że zakwasów nie będzie miał. To nie żart! Psy też mogą mieć zakwasy. Dlatego wiosną, kiedy wsiadamy na rower i ruszamy na spacer z psem – warto nie przesadzać za pierwszym razem z dystansem. Żeby czworonożnego przyjaciela nie przeforsować.

Koło południa dzieci wybyły z Tatą z domu. Miałam czas dla siebie i Kumpla J

Zaczęliśmy od komend. „Siad” już zna, ale po wprowadzeniu „leżeć” trzeba było bardzo uważać – chłopak bardzo się stara, więc po komendzie „siad” od razu zaczynał się kłaść – już po 2 powtórzeniach zapamiętał, że zaraz będzie miał się położyć. To się nazywa chęć do współpracy! Żeby dzieci też tak chciały współpracować… ale się rozmarzyłam…

Obiecałam sobie popracować nad oddawaniem zabawki. Skoro dzieci nie ma, to nie ma co czekać do poniedziałku. Kumpel za zabawką chętnie pobiegł, a na widok smakołyka puścił zabawkę żeby zjeść przysmak. W chwili kiedy upuszczał zabawkę mówiłam „puść”. Zero problemu z warczeniem czy czymś takim. Trening szybko się skończył. Kiedy czwarty raz rzuciłam zabawkę, Kumpel nawet się za nią nie obejrzał. Czekał na smakołyk. Ciekawe czy jutro pobiegnie za zabawką, czy też doszedł do wniosku, że ma jej nie ruszać?

Po krótkim czesaniu psa zebrałam pół reklamówki sierści.

Pora na zabawę. Rozwijającą oczywiście. Potrzebna była rolka po papierze toaletowym i smakołyki.

Rolkę z jednej strony zagięłam i pokazałam Kumplowi, że do środka wrzucam smakołyk. Położyłam przed nim. Najpierw nie bardzo wiedział co z tym zrobić, powąchał, popychał nosem, a później wziął do pyska. Podszedł z tym do mnie jakby chciał prosić o pomoc. Nie wiem czy celowo, czy przypadkiem, ale upuścił rolkę. Smaczek wypadł. Włożyłam nowy smaczek i położyłam rolkę przed nim i… Zatkało mnie. Wiecie co zrobił? Wziął do pyska i od razu upuścił. Smaczek wypadł i został pożarty. Wiedziałam, że psy się szybko uczą, ale żeby aż tak??? Trzecie podejście – to samo. Czas było podnieść poprzeczkę. Po wrzuceniu smakołyka zagięłam rolkę z obu stron. Kumpel podniósł, upuścił i nic nie wypadło. Obwąchał, spróbował jeszcze raz, a później dał za wygraną. Z jednej strony szkoda, że nie pokombinował, ale z drugiej strony: może to i lepiej? Bystry pies, który za wszelką cenę chce osiągnąć swój cel nie zawsze jest łatwym towarzyszem życia. Nie raz już słyszałam o psach, które same otwierają sobie lodówkę czy szafki (np. z butami), nawet te z przesuwanymi drzwiami… Tak, chyba cieszę się, że nie mam psa aż tak konsekwentnie dążącego do celu J

Jak dzieci wróciły do domu – pojechaliśmy na ogrodzony teren, na którym prowadzę zajęcia z psami. Tam spuściliśmy go ze smyczy. Najpierw trzymał się blisko nas, ale później poszedł w las (część terenu jest zalesiona, pełno tam krzaków i paproci). Zawołany, natychmiast wrócił J

Niestety dzieciaki rozmarudziły się, że chcą pić. Mój mąż doszedł do wniosku, że woli pojechać po coś do picia niż wysłuchiwać tych jęków. Kiedy odchodził, Kumpel siedział przy mnie i patrzył co się dzieje. Jak tylko Wojtek otworzył furtkę – Kumpel popędził do niego jak błyskawica. Wrócił do mnie dopiero kiedy Wojtek odjechał. Aż do jego powrotu siedział przy mnie i dzieciach, ale jak tylko zobaczył samochód – pędem pobiegł na powitanie. To już nasz pies J i on o tym już wie J

Po kilku kolejnych udanych przywołaniach, wyszliśmy poza ogrodzony teren. Na spacer po lesie. Bez smyczy. Rany, jaki Kumpel był szczęśliwy! Biegał po lesie, wąchał, a na zawołanie przybiegał do nas. Radość rozpiera serce kiedy widzi się takiego wilka w lesie. Coś pięknego.

W połowie spaceru szłam z dzieciakami po zwalonym pniu. Nie był to dobry pomysł – pień się w pewnym momencie złamał. Wysokość do upadania żadna, ale jednak coś mnie ta noga bolała. Chodzić mogłam, więc poszliśmy dalej. A co! Twardym trzeba być!

Fajny taki półtoragodzinny spacer, oj fajny. Tyle, że po powrocie do domu już mi się tak fajnie nie chodziło. Póki nogę na pięcie stawiałam – było dobrze, ale mowy nie było żebym na całej stopie stanęła. Po kolejnej godzinie już na samej pięcie też nie mogłam stać…

Co robić? Gdzie tutaj w niedzielny wieczór rentgena wykonać? Telefon do przemiłej Pani Ratownik Medycznej – Małgosi i już wiedziałam. Właściwy adres to szpital Jonschera, który to w dniu dzisiejszym ma dyżur ortopedyczny.

Rach, ciach i już po 2 godzinach wiedziałam co i jak. Otóż mam skręcenie śródstopia. Nie wiedziałam, ze śródstopie można sobie skręcić, ale jak człowiek zdolny, to dokonuje rzeczy, o które nigdy by sam siebie nie podejrzewał. Wyrok: przynajmniej 3-4 dni mam leżeć z nogą w górze. Nie chodzić. A jak już muszę, to tylko po mieszkaniu i to o kulach.

Super. Mąż w Gdańsku pracuje, a ja mam 2 dzieci i psa. I mam nie chodzić!

Siostra obiecała zawozić i przywozić mi dzieci do i z przedszkola (nasze dzieci chodzą do tego samego przedszkola, na szczęście).

2 koleżanki mieszkające tuż obok deklarowały pomoc „w razie czego”. Nie spodziewały się chyba, że to „w razie czego” nastąpi tak szybko…

Żal mi okropnie, ale to okropnie, że nie będę miała jak przez najbliższe dni wychodzić na spacery z Kumplem.

A miało być tak pięknie…

Ale na pewno jeszcze będzie J