Pewnie każdy z Was mówi to samo: „Mój pies jest najwspanialszy na świecie”, więc w zasadzie jesteśmy zgodni J

Kumpel zaskakuje mnie (pozytywnie) na każdym kroku.

Moi Rodzice wyjechali na 3 dni i na ten czas ich pies (Pikuś), zamieszkał u mojej siostry. Zaprosiła nas do siebie (wstyd się przyznać, ale ponawiała to zaproszenie od kilku miesięcy i jakoś nie mogliśmy dotrzeć). Wiedziałam, że we wtorek, czwartek i piątek nie dam rady. Weekend i kolejny poniedziałek też odpadał, więc mogłam pojechać w środę lub po raz kolejny odmówić. Było mi głupio, więc zgodziłam się. Kumpel od rana siedział sam w domu, więc pojechał z nami. Wiedziałam, że Pikuś jest mocno terytorialny, więc jest to kiepski pomysł, ale siostra powiedziała, że teraz przecież nie jest u siebie, żebym się nie wygłupiała, brała psa i dzieci i przyjeżdżała. Chyba bardzo chciałam wierzyć, że będzie dobrze, więc pojechałam. Kiedy otworzyła nam drzwi – Pikuś wypadł z mieszkania, rzucił się z kierunku Kumpla ze wszystkimi zębami na wierzchu i szczekał, doskakując do niego (jak gdyby chciał go ugryźć). Były to oczywiście tylko markowane ugryzienia, ale z całą pewnością nie było to miłe powitanie. Kumpel zachował się super: stał i wysyłał sygnały uspokajające. Siostra zabrała Pikusia, a ja powiedziałam chłopakom, że wracamy do domu (w czasie akcji na klatce schodowej moje dzieci zdążyły już wejść i zdjąć buty). Płacz, histeria, że oni nie chcą do domu. W trakcie mojego tłumaczenia, że nie mamy wyboru (i gonitwy myśli, typu: to dzieci zostaną, a ja pójdę na długi spacer z psem), pojawiła się moja siostra z informacją, że Pikuś jest już zamknięty w sypialni i możemy wchodzić. Nadal uważałam, że to kiepski pomysł, ale weszłam. Po chwili Pikuś był już cicho, Kumpel nie podchodził do drzwi sypialni. Sytuacja została opanowana. W trakcie naszej wizyty doszło jeszcze 2 dzieci. Żal mi było mojego psa: w obcym miejscu, bronionym przez innego psa, a do tego 5 bawiących się dzieci. Jak się pewnie domyślacie, cicho i spokojnie raczej nie było. Prawie całą wizytę siedziałam z Kumplem i pilnowałam żeby dzieciarnia do nas nie wparowała. Kumpel zasnął! Nie wiem jak mu się to udało, ale dał radę. Fakt, że był po porządnym spacerze, ale mimo wszystko… Ja bym przy tej rozbawionej piątce nie zasnęła nawet gdybym padała ze zmęczenia.

Na porannym spacerze spotkaliśmy Dinka, który bawił się z jakąś sunią (chyba był to jakiś mieszaniec staffika). Kiedy pojawiliśmy się na horyzoncie – oba psy do nas podbiegły. Dinko przywitał się i oddalił. Suka nie była przyjaźnie nastawiona. Skoczyła na Kumpla z zębami. Kumpel nie miał zbytnio wyboru, więc zaczął się bronić. Trwało to kilka sekund, po czym Kumpel wykorzystał chyba jakąś niezauważalną dla mnie przerwę i ruszył do mnie. Suka za nim. Jestem naprawdę dumna i przeszczęśliwa, że mój futrzak tak pięknie się zachował! Kocham psy za to, że nic sobie nie robią. Nawet, jeśli jednemu coś nie pasuje. Gdyby ludzie tak dobrze sobie radzili w sytuacjach konfliktowych – nie byłoby wojen, a nawet bójek (albo przynajmniej byłyby bardzo rzadkie).

Popołudniowej sytuacji nie będę opisywać (jak do niej doszło), ale wyszłam na spacer z Kumplem i Pikusiem. Najpierw Pikuś rzucił się ujadając wściekle na Kumpla, który stał niewzruszony i przeczekiwał pikusiową furię. Po chwili Pikuś zaczął się uspokajać, aż wreszcie mogliśmy ruszyć na spacer. Do spotkania doszło na ulicy (siostra wypuściła Pikusia na zewnątrz, a ten od razu do nas podbiegł), a więc na w pełni neutralnym gruncie. Tak więc Kumpel mógłby się bronić, bo czemu nie? Na szczęście psy unikają agresji, więc się dogadali. Oba psy były na smyczach.

Spotkaliśmy się z Dinkiem. Kumpel zaczął go ganiać. Pikuś doszedł chyba do wniosku, że mój pies trochę przesadza i ruszył Dinkowi z pomocą. Rozdzielał psiaki, biegł za Kumplem, powarkiwał, przepychał go bokiem, zatrzymywał. I znowu: gdyby jakieś dziecko uznało, że dwaj koledzy bawią się zbyt brutalnie i zaczęło im przeszkadzać, to coś mi się wydaje, że bez awantury by się nie obeszło. Psy doskonale sobie poradziły J Kumpel akceptował / tolerował zachowanie Pikusia i dalej uganiał się za Dinkiem. Czasem musiał przyhamować, kiedy Pikuś przecinał mu drogę, ale nie przejmował się tym.

Zachwyca mnie ten mój pies, naprawdę. Do nieznanych psów też podchodzi coraz łagodniej. Nie podbiega już tak jak na początku. Teraz najczęściej zbliża się truchtem, a w pewnej odległości od psa grzecznie się zatrzymuje i wysyła sygnały uspokajające! Coś niesamowitego! Tak sobie myślę, że im mniej ludzie wtrącają się w psio-psie relacje, tym lepiej. Psy w takich sytuacjach radzą sobie znacznie lepiej niż my. Powinniśmy się od nich uczyć, zamiast je korygować.