pies na smyczy

Kumpel jest bardzo towarzyskim psem. Kiedy jesteśmy na spacerze, ma ochotę podejść do każdego napotkanego człowieka. Może akurat go pogłaszcze? Zazwyczaj ludzie reagują przychylnie. Nieco mnie to dziwi, zważywszy na gabaryty Kumpla. Dziwi mnie to tym bardziej, że Barona – naszego poprzedniego owczarka (dla ciekawych, historia Barona jest na stronie: http://szkolabaron.pl/terapia_prowadzacy.html), prawie wszyscy się bali. Barona wzięłam, kiedy miał 10 lat i zaawansowaną dysplazję. Po 2-3 tygodniach pobytu u nas (a więc porządnego jedzenia i regularnych spacerów) nie słaniał się już na nogach, zaczął nawet truchtać J ale nie był to młody, w pełni sprawny pies. Większą część spacerów

chodził sobie powolutku i wąchał. Mimo tego, wielokrotnie słyszałam, że „taki duży pies powinien chodzić w kagańcu i na smyczy”. Dlatego teraz, za każdym razem, kiedy ktoś przychylnie reaguje na Kumpla, czuję się zaskoczona. Oczywiście bardzo pozytywnie. Staram się żeby nie podchodził do ludzi, bo wiem, że nie każdy sobie tego życzy. Czasem jednak zdarza się, że kogoś zauważę dopiero, kiedy Kumpel jest już tuż przy nim. Bywa też, że kiedy idziemy, ktoś go zawoła.

Teraz, kiedy już wiem, że mój towarzysz ma ochotę ze wszystkimi się przywitać – schodzę na bok i proponuję Kumplowi wykonanie kilku znanych komend. Jak na razie jest to „siad”, „leżeć” i „zostań”. Próbujemy też chodzenia przy nodze, ale w parku jest tyle ciekawych zapachów, że na razie udaje mi się utrzymać koncentrację Kumpla przez bardzo krótki czas.

Zastanawiam się skąd bierze się różnica w podejściu napotykanych ludzi do Barona i do Kumpla. Jeśli znajdziecie chwilę, napiszcie jak przechodnie reagują na Wasze psy. Mam cichą nadzieję, że to nie przypadek, tylko może jakaś ogólna zmiana w podejściu do psów? Dosyć trudno mi w to uwierzyć, bo do tej pory miałam wrażenie, że ludzie coraz bardziej, a nie coraz mniej, boją się psów. Kiedy byłam dzieckiem, prawie wszystkie psy biegały bez smyczy i nikt (prawie) nie robił z tego problemu. Teraz przepisy nakazują żeby pies był w kagańcu lub na smyczy. Swoje 3 grosze dołożyły media, nagłaśniając wypadki zagryzienia dziecka przez psa. Przy okazji, podam pewną statystykę:

•         W Stanach Zjednoczonych 826 dzieci poniżej 10. roku życia ginie z winy swoich opiekunów, 22 przez wiadra, 15 na placach zabaw, 11 przez balony i 10 na skutek pogryzień przez psy. W wypadkach samochodowych umiera 43 730 osób rocznie, na skutek przypadkowych upadków - 14 440, w wyniku zatruć - 14 142. Rowery zabijają rocznie 774 istoty ludzkie, a psy - 16.  Co roku więcej osób doznaje urazów przez pantofle, tenisówki, a także stoły, krzesła, łóżka i drzwi niż przez psy.

•         Jeśli zaś chodzi o to, jak poważne są pogryzienia przez psy, to według Bradley większość (92,4 proc.) nie powoduje obrażeń, 7,5 proc. skutkuje mniejszymi ranami, a niewielki procent - 0,076 proc. - kończy się średnimi lub poważnymi urazami. Przypadkowe upadki są przyczyną dużo poważniejszych i związanych z wyższymi kosztami leczenia obrażeń. Reasumując, w swoich statystykach Bradley przedstawia inny obraz „problemu agresji" niż ten postrzegany przez ludzi.

Nakaz prowadzenia psów na smyczy uważam za głupi i szkodliwy. W założeniu ma on zapobiegać pogryzieniom. W praktyce, moim zdaniem, rezultat jest odwrotny do zamierzonego.

Po pierwsze: brak ruchu, nadmierne kontrolowanie psa przez właściciela, brak możliwości realizowania naturalnych potrzeb jak swobodna eksploracja (wąchanie gdzie pies chce i jak długo chce), powodują frustrację. Podobnie dzieje się z ludźmi. Człowiek, zwłaszcza młody, który nie może się poruszać, jest bez przerwy kontrolowany i ograniczany przez rodziców, który nie ma możliwości kontaktu z innymi ludźmi (lub bardzo ograniczony), któremu ktoś ciągle by przerywał oglądanie telewizji, korzystanie z Internetu itp. też byłby sfrustrowany, prawda? Kogoś takiego znacznie łatwiej wyprowadzić z równowagi, a kiedy kielich goryczy się przepełni, może dojść do prawdziwego nieszczęścia: nadmiar negatywnych emocji musi znaleźć ujście. Może to być agresja lub autodestrukcja (u ludzi: alkohol, narkotyki itp., u psów samookaleczanie lub – u obydwu gatunków – choroby psychosomatyczne). Na nasze szczęście, u psów znacznie rzadziej niż u nas, frustracja wywołuje zachowania agresywne. Gdyby psy miały tak dużą skłonność do agresji jak ludzie – wspólne życie naszych 2 gatunków pod 1 dachem nie byłoby możliwe. Zwróćcie uwagę jak często ludzie biją swoje psy. Kiedy jeden chłopak/facet uderzy drugiego – ten odpowiada agresją i dochodzi do bójki. Co by było gdyby psy równie łatwo odpowiadały agresją na agresję?

Psy robią wszystko co w ich mocy żeby do agresji nie dopuścić. Jeśli już dojdzie do pogryzienia, to zawsze, ale to zawsze winny jest człowiek (nie koniecznie ten, który został pogryziony). Jedynym wyjątkiem są przypadki schorzeń neurologicznych. We wszystkich innych przypadkach wina leży po stronie opiekunów lub hodowców.

Po drugie: psy, które całe życie są prowadzone na smyczy, mają bardzo ograniczone kontakty z innymi psami i ludźmi. Powoduje to zwiększenie ryzyka, że pies będzie się bał napotkanych istot, a od strachu do agresji (zwłaszcza jeśli przez smycz, pies nie ma możliwości ucieczki), jest już krótka droga. Jakiś czas temu czytałam artykuł o psach w Holandii. Podobno tam, psy chodzą w większości miejsc bez smyczy, podchodzą do obcych ludzi, witają się, bawią się z napotkanymi psami. Nikt nie robi z tego problemu. Efekt: psy od nowości mają zapewnioną świetną socjalizację, a więc są przyjazne. Skoro psy są przyjazne – ludzie nie mają powodów żeby się ich obawiać, a więc nie ma powodu, żeby musiały chodzić na smyczy.

Po trzecie: obowiązek prowadzenia psów na smyczy zdejmuje z opiekunek odpowiedzialność i (częściowo) obowiązek właściwego szkolenia i socjalizowania psa. Efekt może być taki, że kiedy już pies znajdzie się w parku bez smyczy – opiekun nie ma na dobrą sprawę żadnej kontroli. Nigdy przecież nie nauczył swojego psa powrotu na przywołanie. Nie ma też pojęcia jak jego pies zachowa się w trakcie spotkania z innym czworonogiem.

Rozumiem, że niektórzy ludzie boją się psów. Ale z drugiej strony: ja na przykład boję się łysych, wielkich facetów w dresach. Boję się też podpitych grupek młodych ludzi. Czy to znaczy, że powinnam postulować zakaz sprzedaży alkoholu lub nakaz żeby typ ludzi, którego się boję, poruszał się po ulicach wyłącznie w kaftanach bezpieczeństwa?