kilka słów o socjalizacji

Dzisiaj usłyszałam, że Kumpel był chyba bity, bo jak ktoś przy nim się zamachnął, to się przestraszył.

Warto zwrócić uwagę, że każdy, bez względu na to czy jest psem, czy człowiekiem reaguje, kiedy ktoś się na niego zamachnie. Zwłaszcza, jeśli ruch jest gwałtowny i nieoczekiwany. Nie oznacza to wcale, że wszyscy byliśmy bici, prawda? Jest to normalna reakcja. Zazwyczaj jest to gwałtowny ruch ciała, jakbyśmy chcieli się odsunąć od napastnika. Pies reaguje podobnie. Jeśli na tym się kończy, to nie ma najmniejszego problemu. Gorzej, jeśli pies wtedy zaczyna szczekać albo cały się kuli czy popuszcza mocz. Wtedy rzeczywiście możemy podejrzewać, że kiedyś był bity (lub boi się obecnego właściciela, albo też, że był szkolony żeby szczekać na napastników). Możliwe też, że pies nie był bity, ale ma braki w socjalizacji. Im lepiej pies jest socjalizowany, tym jest pewniejszy siebie, stabilniejszy emocjonalnie, a więc mniej szczekliwy, mniej lękliwy, mniejsze są też szanse na to, że zareaguje kiedyś w agresywny sposób. (Warto wspomnieć, że socjalizacja nie utrudnia szkolenia obronnego. Wręcz przeciwnie: psy słabo socjalizowane w ogóle nie powinny uczestniczyć w zajęciach IPO).

Mniej więcej do 12 tygodnia życia mamy szansę pokazać szczeniakowi świat, w którym spędzi swoje życie. To, z czym zapozna się (w przyjazny sposób) w tym okresie, będzie „oswojone” – pies nie będzie się tego bał. Jeśli natomiast socjalizacji zabraknie, pies będzie lękliwy, co może z czasem przerodzić się w agresję.

Im pełniejsza socjalizacja, tym fajniejszy pies. Warto więc zainwestować swój czas i pokazywać szczeniakowi jak najwięcej miejsc, zwierząt, ludzi, oswajać (stopniowo) z różnymi dźwiękami.

Jeśli pies boi się np. dzieci, nie musi to wcale oznaczać, że jakiś dzieciak się nad nim znęcał. Często wystarczy, że w początkowym okresie życia nie widział żadnego dziecka oraz że miał ogólne braki w socjalizacji. Oczywiście do 12 tygodnia życia nie da się pokazać psu wszystkiego, z czym się w życiu zetknie. Lecz jeśli zapoznał się z wieloma różnymi bodźcami, to nowe nie będą już tak przerażające.

Najgorzej wygląda sytuacja psiaków, które wyrosły w klatce, kojcu czy na odludziu, a mają zamieszkać w centrum miasta. Będą wtedy zestresowane, wszystko będzie je przerażało. Praca z takim psem jest bardzo trudna, bo kiedy zwierzę jest w stanie lęku permanentnego – bardzo trudno się uczy. Wygląda to, jakby psiak nie zauważał, że np. samochody nie robią mu krzywdy. Kiedy nowych, przerażających dla psa bodźców, jest za dużo – zwierzak nie oswaja się z nimi. Wręcz przeciwnie: jest coraz bardziej przerażony (dokłada się do tego zmęczenie organizmu – życie w ciągłym lęku jest bardzo wyczerpujące).

Nie wiem czy udało mi się w miarę jasno to wszystko wyjaśnić…

Socjalizacja i lęki to bardzo szeroki temat, a zależało mi żeby nie rozpisywać się za długo.

Jeśli macie jakieś pytania dot. tego tematu – piszcie. Postaram się odpowiedzieć.

A wracając do Kumpla: nie wydaje mi się żeby był bity. Jest na to zbyt spokojny i zrównoważony, nie reaguje nadmiernym lękiem, nie mówiąc już o agresji na dotyk, czy gwałtowne ruchy. Ten ktoś na spacerze musiał go zaskoczyć. Kumpel na ułamek sekundy się przestraszył. Tyle.

Mój poprzedni pies też musiał mieć fajnego pierwszego opiekuna. Baron też był bardzo spokojny, zrównoważony i pewny siebie. Nie zmienił tego człowiek, który „opiekował się” nim przede mną. Zanim Baron zjawił się u mnie, mieszkał z facetem, który okropnie go bił…

Cóż, początki życia są u psa najważniejsze. Warto więc na początku zainwestować swój czas i zadbać o właściwą socjalizację szczeniaka.