1 spacer, 3 spotkania

Byliśmy dzisiaj całą rodziną na pięknym, jesiennym spacerze.

Spotkaliśmy Panią z chińskim grzywaczem. Zapięłam Kumpla na smycz, a widząc to, pani wzięła swojego pieska na ręce. Powiedziałam, że mój psiak jest łagodny i złapałam go tylko dlatego, że jej piesek pewnie by się bał. Pani powiedziała, że jej grzywacz by się nie bał i postawiła mikropieska na ziemi. Kumpel podszedł, a maluch schował ogon między nogi i wszystko wskazywało na to, że jest przerażony. Zrobiło mi się miło, że Pani zaufała moim słowom, Kumplowi i dała możliwość swojemu psiakowi na kontakt z dużym psem.

Przechodziliśmy obok stromej górki, na którą moje dzieci postanowiły się wdrapać. Ja z Kumplem zostaliśmy na ścieżce, a chłopcy z tatą gramolili się na górę. W naszą stronę szła Pani z psem na smyczy. Podeszłam do leżącego na ścieżce Kumpla i zaczęłam go głaskać. Pani powiedziała, że jej pies jest łagodny, odpowiedziałam, że mój też. Kiedy nas mijała, jej husky podskoczył, warcząc, w naszym kierunku. Kumpel wtedy podskoczył na 4 łapy i też zawarczał. Pani odeszła.

Nie do końca wiem, co o tym myśleć, bo nie znam przecież tamtego psa, ale coś mi mówi, że gdyby husky był puszczony luzem, nasze psy grzecznie by się przywitały, a może nawet pobawiły chwilkę. Obawiam się, że Panią niemile zaskoczyło zachowanie jej psa i następnym razem skróci smycz. Wtedy tym bardziej jej pies będzie warczał. Zmniejszy to jego szansę na bieganie bez smyczy, co zwiększy poziom frustracji i zwiększy ryzyko, że na kolejne napotkane czworonogi, pies zareaguje warczeniem. Oby nasze spotkanie nie było początkiem błędnego koła agresji smyczowej, o której już pisałam…

Pod koniec spaceru, spotkaliśmy parę z amstaffem w szelkach i na smyczy. Z uwagi na smycz u obcego psa, złapałam Kumpla i na luźnej smyczy szliśmy drogą. Para siedziała na ławce, ich pies, na widok naszego – wstał. Kumpel, machając ogonem zaczął podchodzić do Amstaffa. Pani powiedziała: „niech go pani lepiej trzyma”. Zabrzmiało to złowrogo. Nie musiałam nic robić, bo Kumpel sam zmienił kierunek i odszedł. Widocznie wyczuł, że spotkany pies nie ma ochoty na bliższy kontakt. Wtedy Pan zaczął się śmiać i z przekąsem powiedział: „Dlaczego? Macha ogonem, może chce się pobawić?” Pies faktycznie poruszał ogonem, ale raczej nie wyglądał, jakby chciał się bawić, cały był spięty. Mężczyzna wiedział o tym. Oboje wyglądali na zadowolonych, że mają takiego groźnego psa.

Na końcu języka miałam pytanie: dlaczego, skoro wiedzą, że ich pies może stanowić zagrożenie dla innych, nie zakładają mu kagańca. Nie zapytałam, bo wiem jak bardzo mój mąż nie lubi, kiedy wchodzę w tego rodzaju rozmowy.

Nie rozumiem ludzi, których cieszy, że mają agresywnego / niebezpiecznego psa. Jak dla mnie, nie jest to dobre ani dla nich, ani dla psa. Osobiście, nie mam żadnej przyjemności ze spaceru z psem na smyczy. Dla psa też jest to umiarkowana przyjemność. Oczywiście każdy spacer jest cenny, ale bieganie luzem daje znacznie więcej frajdy niż chodzenie na smyczy…

Dodam jeszcze, że gdyby jakiś mały piesek podbiegł do amstaffa, który złapałby go za kark, powodując śmierć na miejscu, prawdopodobnie opiekunowie agresora nie byliby pociągnięci do odpowiedzialności, bo przecież mieli psa na smyczy, a drugi psiak biegał luzem. Oczywiście jest to bardzo mało prawdopodobny scenariusz, bo pies musi naprawdę mieć nierówno pod sufitem żeby zrobić innemu psu krzywdę bez wyraźnego powodu, ale przy bardzo silnej frustracji mogłoby się to zdarzyć. Na zdrowy rozsądek pachnie tu bzdurą. Winnymi tragedii byliby wtedy opiekunowie przyjaźnie nastawionego do świata psa, a nie nieodpowiedzialni właściciele agresora.

Dziwny jest ten świat.