Mniej (?) znane rozrywki – agility

Agility, czyli bieg po torze przeszkód. Przewodnik prowadzi psa wyznaczoną trasą. Konieczna jest sprawność fizyczna i doskonałe zgranie psa i przewodnika.

Możecie zobaczyć tutaj: http://www.youtube.com/watch?v=gN_YdEpPZx0

A tutaj na baaardzo wysokim poziomie J (tylko wstęp jest straaasznie długi: http://www.youtube.com/watch?v=HGuyJja-rj8

Agility też mnie zafascynowało i też miałam ochotę startować. Tyle, że pojawiły się te same „ale”, co przy frisbee: ryzyko kontuzji (nieco mniejsze) i uzależnienia.

Więc znowu: jeżeli ktoś ma ochotę na uprawianie tego sportu, to lepiej z instruktorem, niekoniecznie takim, który ma na koncie wielkie osiągnięcia – taka osoba może chcieć mocno naciskać na wyniki i za mocno forsować naszego psa.

Można też samemu poczytać, jak czego psa nauczyć i samodzielnie zabrać się za treningi. Podstawowa zasada, której absolutnie nie wolno zignorować: najpierw pracujemy nad dokładnością wykonania, a dopiero później nad tempem. Nigdy odwrotnie! Jeśli pies będzie już pędził po torze, nigdy nie uda się poprawić dokładności. Strefy, na których pies musi postawić łapę są dobrze pomyślane – dzięki nim zmniejsza się ryzyko kontuzji – pies nie może zeskakiwać z niektórych przeszkód, musi po nich zejść. Chociażby dlatego warto nad dokładnością pracować.

Zanim zaczniecie myśleć o starcie w zawodach, zobaczcie w zwolnionym tempie co się dzieje z psim ciałem: http://www.youtube.com/watch?v=Y6Tpx2AqrSQ

Agility ma swoje zalety. Po pierwsze może to być duża frajda zarówno dla przewodnika, jak i dla psa. Fajnie jest móc razem popracować J

Po drugie, praca na torze agility może być terapeutyczna. Serio! Tyle, że wtedy pracujemy bardzo powoli i dokładnie. Absolutnie nie pozwalamy psu na szybkie tempo. Pomijamy hopki i pracujemy na pozostałych przeszkodach. Jest to zajęcie wskazane dla wszystkich psów nadpobudliwych. Uczy samodyscypliny, koncentracji, współpracy z przewodnikiem. Jeżeli nie udaje się spowodować, żeby pies pracował powoli – poszukajcie zoopsychologa, który pojedzie z Wami na tor i pokaże jak pracować z psem żeby łatwiej było go prowadzić powoli i pracować nad dokładnością.

Niektóre elementy agility można przygotować samemu: np. slalom można ustawić na dobrą sprawę z czegokolwiek (jeśli ma to być terapia, a nie przygotowanie do zawodów). Nigdy nie wprowadzałam do terapii balansowania, ale wielu specjalistów uważa, że i to ćwiczenie jest bardzo korzystne dla psa. Chodzi o to żeby pies szedł po jakiejś –nie za szerokiej – kładce. Musi wtedy się skoncentrować i uważać jak stawia łapy.

Jeszcze jedna bardzo ważna rzecz: nigdy, ale to nigdy nie zmuszamy psa żeby wszedł na jakąś przeszkodę! Zachęcamy do tego przy pomocy smakołyka i nie staramy się żeby pierwszego dnia pies daną przeszkodę pokonał. Pracujemy powoli. Na początek wystarczy, jeśli pies podejdzie i podejmie smakołyk położony na przeszkodzie. Drugiego dnia uznajemy za sukces, jeśli na przeszkodzie postawi 1 łapę, kolejnego dnia, jeśli postawi 2 łapy i tak dalej. Trening zawsze kończymy, kiedy pies odniesie sukces. Nie ma co przeciągać ćwiczeń, bo wtedy może być gorzej i obie strony mają poczucie porażki, a to przecież dla nikogo nie jest przyjemne. Lepiej więc kończyć z uśmiechem - sukcesem :)