Dlaczego psy nie lubią owczarków niemieckich - hodowla

Bardzo często słyszę od ludzi, których spotykam w trakcie spacerów, że ich psy nie lubią owczarków niemieckich.

Jeżeli w trakcie konsultacji słyszę od Klienta, że jego pies został pogryziony przez psa, to w 90% agresorem był owczarek niemiecki.

Długo nie mogłam zrozumieć, o co tutaj chodzi.

Dzisiaj przedstawię Wam swoje przemyślenia na ten temat.

Z poprzednim psem – Baronem, pożegnałam się, kiedy Adaś miał półtora roku, a ja byłam na początku ciąży z drugim dzieckiem. Nie był to dobry moment na branie psa.

Wiedziałam, że ostatnie 3 miesięcy będę musiała leżeć. Poza tym, 2 małych dzieci i szczenię to dobre zestawienie. Ale tylko w reklamie. Czekałam aż Piotrek podrośnie i pójdzie do przedszkola, żebym miała czas na wychowanie szczeniaka. Nie brałam pod uwagę adopcji dorosłego psa z nieznaną przeszłością, o nieznanym podejściu do dzieci. Chyba, że byłby to jakiś mniejszy piesek, ale o takim mój mąż nie chciał nawet słyszeć.

Jak już wiecie z pierwszego wpisu na tym blogu, ostatecznie adoptowałam 2-letniego owczarka niemieckiego.

Zanim jednak zobaczyłam Kumpla, przez 2 miesiące szukałam jakiegoś szczeniaka do adopcji. Koleżanka podesłała mi link do serwisu tablica.pl. Przeraziła mnie ilość szczeniąt do oddania za darmo. Samych owczarków niemieckich pojawiało się po kilkanaście dziennie. Do kilku osób dzwoniłam żeby zapytać o szczeniaki. Najczęściej już były rozdane.

Zastanawiało mnie jak to możliwe, że taka masa ludzi ma szczeniaki owczarków niemieckich do oddania za darmo. Trudno uwierzyć w taką masę niechcianych ciąż, gdzie suki były pokryte przez psa tej samej rasy. Na logikę: z wpadek powinny być raczej kundelki. A więc dlaczego ludzie decydują się na szczeniaki, które chcą oddać?

Myślę, że powody mogą być 2. Po pierwsze, część osób „oddających” psy, oddają je nie do końca za darmo. Proszą mianowicie o zwrot kosztów szczepień, odrobaczania i utrzymania. Pewności nie mam i być może jest to teoria spiskowa, ale coś mi się widzi, że często mogłyby to być koszty nieco zawyżone. Druga odpowiedź, to krążący mit, że suka powinna mieć chociaż raz w życiu szczeniaki, to nie będzie miała ropomacicza. Kiedyś pytałam o to lekarza weterynarii, który powiedział, że jedynym sposobem wyeliminowania ryzyka tej choroby jest sterylizacja.

Druga rzecz, która mnie przeraziła, to wiek, w jakim oddawane były szczeniaki. Prawie wszystkie szły do nowych domów w wieku zaledwie 6 tygodni! Branie psa w takim wieku jest ogromnym błędem, a wydawanie psa w tym wieku po prostu woła o pomstę do nieba. W tym wieku psy zaczynają naukę komunikacji z innymi psami: uczą się sygnałów uspokajających, inhibicji gryzienia (czyli z jaką mocą mogą ugryźć w zabawie, a kiedy już zaczyna to drugiego psa boleć), matka uczy je żeby nie były zbyt natarczywe i natrętne, uczy okazywania podporządkowania itp. itd. Jeśli weźmiemy psa w wieku 6 tygodni, to nie damy mu szans na nabycie wszystkich tych cennych umiejętności. A co się dzieje, kiedy już go zabierzemy do domu? Usłyszymy od lekarza weterynarii, że do końca szczepień maluch nie powinien wychodzić z domu. A więc szczenię będzie pozbawione kontaktu z innymi psami do wieku 10-12 tygodni (zależy od cyklu szczepień). Taki psiak ruszy w świat bez umiejętności społecznych. Jeżeli trafi do porządnego psiego przedszkola i ma świadomego opiekuna – ma szansę nadgonić zaległości. W innym przypadku szanse ma marne: póki będzie słodkim szczeniaczkiem, obce psy będą pobłażliwie się do niego odnosiły, ale kiedy dorośnie – taryfa ulgowa się skończy i możemy mieć psa, który nie potrafi dogadać się z innymi psami.

Kiedy byłam na kursie zoopsychologa w Międzyborowie, słyszałam opinię, że owczarkarze, to najgorsi hodowcy w kraju. W trakcie zajęć przyjechał do nas jeden z hodowców na testy charakteru szczeniąt. Pomijam, że test Campbella, moim zdaniem, jest dosyć bezsensowny i osobiście wyciągałabym inne wnioski niż jest to podane w wynikach testu.

To, co wtedy zobaczyłam, dosłownie zmroziło mi krew w żyłach. Większość szczeniąt sikała pod siebie na nasz widok. Na pierwszy rzut oka widać było, że miały zero socjalizacji. Szczenięta w tym wieku powinny być ciekawe świata, chętnie podchodzić do ludzi. Tamte psiaki były przerażone!

Kiedy hodowca usłyszał, że od razu widać jak zaniedbał sprawę, powiedział, że właśnie buduje dom. Szczenięta były z matką w kojcu. Na odludziu. Same przez cały dzień. Raz albo 2 razy dziennie ktoś przychodził z jedzeniem.

Jak takie szczeniaki mają wyrosnąć na normalne, stabilnie emocjonalnie psy??? Skandal wołający o pomstę do nieba!

Niech mi teraz ktoś powie, że nie weźmie psa ze schroniska, bo boi się problemów! Biorąc psa ze schroniska możemy trafić na perłę.

Jeżeli ktoś chce mieć psa rodowodowego, to musi poczytać co to znaczy dobra hodowla. Pojechać, zobaczyć, zadać masę pytań. I jeśli hodowla będzie marna, to nie kupować psa! I powiedzieć, dlaczego rezygnuje! Jest to jedyna metoda żeby wymóc na hodowcach właściwą opiekę nad szczeniakami.

Jutro będzie ciąg dalszy, bo hodowla, to tylko jeden z powodów wpływających na to, że wiele owczarków niemieckich ma problemy z agresją.