Za bardzo lubię pisać, żeby ograniczać się do co drugiego dnia. Postaram się codziennie coś napisać. Proszę o wyrozumiałość jeśli od czasu do czasu będą się zdarzały dni bez posta. Mam nadzieję, że nie będą się zdarzały częściej niż 1-2 razy w tygodniu.

Dzisiaj chciałam Wam napisać trochę o psim przedszkolu.

Zanim otworzyłam swoją działalność (Zaczynałam od zajęć psiego przedszkola. Za terapie zachowań oraz szkolenie psów dorosłych zabrałam się dopiero po zakończeniu kursu COAPE), starałam się zobaczyć jak najwięcej zajęć prowadzonych przez doświadczonych instruktorów szkolenia psów.

Muszę powiedzieć, że byłam przerażona tym, co zobaczyłam. Po odwiedzeniu kilku ośrodków byłam pewna, że poprowadzę zajęcia znacznie lepiej. Dodam, że wtedy szkolenie pozytywne nie było tak rozpowszechnione jak teraz.

W jednej ze szkół, na zajęciach psiego przedszkola pojawiły się 22 psy w różnym wieku – od kilku tygodni do kilku miesięcy. Różnej wielkości. Na początku wyjaśniono, że psie przedszkole, to przede wszystkim socjalizacja. Dlatego wszyscy mieli spuścić psy ze smyczy i iść na wspólny spacer. Miejsce było bardzo dobrze wybrane – z dala od ulic i domów. Psy miały się ze sobą dogadywać, bawić się, wąchać. Co jakiś czas były robione przystanki, w czasie których szkoleniowiec pokazywał jak uczyć poszczególnych komend. Zajęcia te nie stanowiły jakiegoś większego kursu – każdy mógł przyjeżdżać w wybrane przez siebie weekendy.

Wygląda fajnie. Formuła była bardzo wygodna: jeśli komuś nie pasował jakiś weekend, to przyjeżdżał na kolejny. Każdorazowo płaciło się za 1 spotkanie.

Dlaczego uważam, że coś tu nie gra? Przede wszystkim dlatego, że przy takiej ilości psów nie jest możliwe żeby 1 osoba widziała wszystko co się dzieje między psami. Tym bardziej jeśli prowadzi orszak, a więc psy i kursantów ma za plecami.

Zgadzam się, że zabawa szczeniaków jest bardzo ważna – uczą się wtedy wysyłania i odbierania sygnałów uspokajających, inhibicji gryzienia (czyli kontroli siły gryzienia). Tyle tylko, że ktoś powinien nad tym panować. Szczeniaki dopiero się uczą. Jeśli w grupie znajdzie się pies, któremu sprawia przyjemność dręczenie innych (rzadko, ale się zdarza. Ja do tej pory trafiłam na 2 takie szczeniaki) i znajdzie sobie kozła ofiarnego, a więc najczęściej szczeniaka wziętego z marnej hodowli, który ma problemy w kontaktach z innymi psami, to co się zdarzy? Jeśli nikt nie będzie ingerował w ich relacje, to u obu szczeniąt problem się nasili: dręczyciel będzie coraz bardziej napastliwy, a lękliwy będzie na kolejnych zajęciach coraz bardziej przerażony kontaktami z innymi psami – utwierdzi się w przekonaniu, że naprawdę jest się czego bać. Dodać tutaj należy, że dręczyciel kiedyś podrośnie i dalej będzie w kontaktach z psami zbyt obcesowy i brutalny (nie chcę tutaj powiedzieć, że będzie kaleczył inne psy, ale że będzie je straszył, nie będzie respektował sygnałów uspokajających). Szczeniaki mają u dorosłych psów taryfę ulgową, więc póki będzie młody, prawdopodobnie nie będzie większych problemów. Kiedy dorośnie, inne psy nie będą go traktowały jak nieokrzesanego młokosa i w końcu trafi się taki, który pokaże psiakowi, że przesadza. Takie spotkanie może się skończyć różnie.

1. Nasz dręczyciel zauważy, że przesadził i podda się (jeżeli jeszcze będzie z wczesnego dzieciństwa pamiętał jak się to robi). Wtedy drugi pies da mu spokój. Co dalej:

- dręczyciel „odbije sobie” porażkę na kolejnym napotkanym psie

- nauczy się, że nie z każdym się wygrywa. Być może będzie unikał niektórych psów (np. większych od siebie).

2. Żaden z psów nie będzie chciał odpuścić i wtedy będą się siłować na poważnie. Jeden z nich będzie musiał wygrać (najprawdopodobniej bez robienia krzywdy drugiemu). Jeśli nasz bohater wygra – utwierdzi się w przekonaniu, że nikt mu nie podskoczy. Jeśli przegra – patrz punkt pierwszy.

Gorzej, jeśli wmieszają się do tego opiekunowie (a zazwyczaj tak właśnie się dzieje). Wtedy zwiększa się ryzyko rozlewu krwi. Poza tym, psy zapamiętają, że nie rozstrzygnęły ostatecznie, który z nich jest silniejszy. Przy kolejnych spotkaniach będą chciały dokończyć pojedynek, a więc już zawsze opiekunowie będą musieli mijać się z daleka. Jeśli dojdzie do ponownego spotkania – może być jeszcze ostrzej – psy będą wiedziały, że mają mało czasu na załatwienie sprawy. Wtedy mogą się w nerwach pokaleczyć.

Każdy z opiekunów zwątpi w łagodność swojego podopiecznego. Może obawiać się puszczania go bez smyczy lub bardzo ograniczać kontakty z innymi psami. Do czego to może doprowadzić, już pisałam.

A wyglądało tak niewinnie, prawda?

Jutro napiszę co widziałam w innym ośrodku szkoleniowym.

Pozdrawiam